Biała Woda — Zielony Staw Kieżmarski

Szlak o co najmniej 400-letnich tradycjach turystycznych. Wygodną drogę zbudowało w r. 1879 MKE, ze zmianą trasy w górnym odcinku w r. 1887. Wiedzie ona w 213 cienistymi lasami — do Zimnej Studni ma obecnie charakter szosy (wjazd wzbroniony). 7,5km, różnica wzniesień 635 m — 2.50 godz. (2.15 godz.). Zn. żółte. Drogą Wolności do przyst. Biała Woda (Biela voda, ok. 925 m). W las wchodzi tu boczna droga bita, wiodąca ku pn. zach. Między drzewami majaczy wyniosły czub Łomnicy (2632 m). Na polance Zbójowe (ok. 1880 r. ujęto tu herszta bandy rabusiów) stał do r. 1948 pensjonat „Biała Woda“, zbudowany ok. 1925 r. przez R. Palencsara. Po 30 min. zbliżamy się do Białej Wody Kieżmarskiej, walącej z hukiem i impetem wśród jasnych granitowych want. Wysokie oberwisko morenowe (fluwioglacjalne ?) na przeciwległej stronie zw. jest Białym Brzegiem. Potok przepiłował je aż do gołej skały. 1,5 km drogowskaz (1058 m): od lewej dochodzi ukosem d. 117b. Od Drogi Wolności dotąd 35 min. (25 min.). Towarzyszą nam teraz zn. żółte i niebieskie. Droga wiedzie wśród gąszczy malin, dzikich bzów koralowych, purpurowo kwitnących „gibrzyn” (wierzbówek wąskolistnych). U. podnóży Rakuskiej Czubki łagodny zakręt w prawo. Otwiera się widok na porosłe w górze kosówką Steżki (1529 m). 2 km mostek na pięknej *Białej Wodzie Kieżmarskiej (1139 m), płynącej tu ze średnim spadkiem 105 m/km i pieniącej się na zwałach głazów. Na zach. ukazuje się Rakuska Czuba (2037 m), a w lewo od niej szczyty Mały Kieżmarski (2513 m), Kieżmarski (2558 m) i Huncowski (2351 m). 3 km Zimna Studnia (1200 m, Salviov prameń — rzeżuchowe źródło) — 1.20 godz. Z lewej źródło z doskonałą wodą, z prawej altana dla turystów. Stał tu schron MKE zbudowany w 1. 1903-04, później domek myśliwski. W r. 1927 J. Tardik postawił drewniany pensjonat, który jako schronisko przejął po wojnie KSTL. Zniszczało ono i w r. 1958 zostało zburzone. 150 m dalej rozdroże (1213 m): w dotychczasowym kierunku wiedzie d. 117d, zn. żółte skręcają w lewo i przechodzą na pd.-zach. brzeg Białej Wody Kieżmarskiej. Kamienista dróżka prowadzi lasem świerkowym. 3,5 km (od Zimnej Studni 12 min., 4-10 min.) Folwarska Polana, zwana też Folwarską Szopą (1252 m) — zarastająca świerczyną łąka u wsch. podnóży Rakuskiej Czuby. Przez długie lata znajdowała się tu wo- lamia wsi Folwarki, której poddani już w w. XVIII mieli prawo użytkowania pastwisk kieżmarskich. Być może tędy schodził w r. 1805 S. Staszic przez „rozdol Folwarski”. Obok podmurówki nieukończonego schroniska drogowskaz: w lewo odchodzi szlak łącznikowy do d. 123. Idziemy teraz rozjeżdżoną i kamienistą dróżką w górę, mając ciągle po prawej — to bliżej, to dalej — szumiącą Białą Wodę Kieżmarską. Serpentyna podprowadza nas wyżej, a droga wraz z całą doliną zatacza łuk w lewo, zmieniając kierunek na pd.-zach. W miejscu tym łączą się na wysokości 1350 m potoki Zielony, Biały i Spod Kopy, tworząc razem Białą Wodę Kieżmarską. Z prawej ukazują się Jatki, w lesie dostrzec można pierwsze krzaki kosodrzewiny. Na wysokości ok. 1425 m, a więc stosunkowo nisko (ostry klimat, wieczne śniegi w pobliżu), drzewostan rzednie, a droga wkracza w szeroki pas górnej granicy lasu, zachowanej tu — jak stwierdza M. Sokołowski (1928) — z całym bogactwem zjawisk: strefowym układem zwarcia, występowaniem kęp drzew a potem pojedynczych karłów, otuliną w postaci limb i drzew liściastych (jarzębin, brzóz). „Strefa walki” lasu z kosodrzewiną ciągnie się aż po schronisko, co daje rozpiętość pionową 130 m. Droga wiedzie wciąż na lewo od Zielonego Potoku — z przepięknym **widokiem na otoczenie kotła Zielonego Stawu. Przez mostek na wypływie szlak dochodzi do schroniska.