Doliną Staroleśną

Jeden z „obowiązkowych“ szlaków tatrzańskich — obfitujący w przepyszne widoki, bogaty poznawczo, świetny jako pokazowa lekcja glacjologii. 5,5 km, 665 m różnicy wzniesień — 2.45 godz. Zn. niebieskie. Od Schroniska pod Kozicą (chata Kamzik, 1295 m) zn. niebieskie prowadzą nadal na lewo od Staroleśnego Potoku (VelJky student potok), oddalając się stopniowo od niego. Ładny górnoreglowy las rośnie na zwałach want z okresu wycofywania się ostatniego lodowca. Pokryte mchem i paprociami, oplecione korzeniami drzew — dobrze ilustrują one zjawisko walki roślinności o przestrzeń życiową, żywo przypominając nasze Wantule. Wyżej las zniszczony jest lawinami — w powstałych wyrwach miejsce świerczyn zajmują zbite gąszcze kosodrzewiny. 1,1 km (15 min.) las po orograficznie prawej stronie doliny urywa się całkowicie. W 3-metrowej wysokości kosówkach liczne jarzębiny i limby, które w otwartej na zachodnie wiatry dolinie mają — jak zauważa M. Sokołowski — „niebywale wyraziście wykształcone chorągwie”. Wspaniale przedstawia się stąd pn.-wsch. grzebień Pośredniej Grani (2440 m), od dołu podsypany zwartymi piarżyskami. Wzdłuż szlaku leżą zwały wielkich złomów i pojedyncze bloki, pod którymi w dawniejszych latach często biwakowano. Nieco poniżej mostku mijamy od lewej znaną Staroleśną Kolebę (schronienie od deszczu). 2,2 km mostek na Staroleśnym Potoku (1570 m). Od Schroniska pod Kozicą 1.15 godz. Na łączkach nad pieniącą się wodą chętnie odpoczywają wycieczki. Ścieżka, wytrasowana wśród kosodrzewin i piarżysk, dźwiga się teraz trochę stromiej. W 15 min. od mostku dochodzimy pod ścianę stawiarską, zamykającą od pn. i pn. zach. dolny żłób Doi. Staroleśnej. Żłób ten jest przez specjalistów uważany za jeden z najdoskonalej rozwiniętych w Tatrach. Ma on stromo podcięte boki, nad którymi widać małe wysoko zawieszone cyrki. Niezwykle typowe są również formy progu, oddzielającego górne piętra doliny. Szlak pnie się zakosami, a potem linią prostą w lewo, częściowo pasem ogładzeń polodowcowych. Skręcając w skalistą rynnę przebywamy ubezpieczony 15-metrowym łańcuchem nieco eksponowany trawers. Dalej ścieżka przekracza potok i podchodzi w kierunku pd. (piękne widoki!) na skraj skalnej misy, w której leży podłużny Warzęchowy Staw (Vareśkove pleso, 1836 m, 0,31 ha, gł. 2,3 m). Ścieżka zakręca ku pn. zach. i doprowadza na stok następnej kotliny, w której lśni zwierciadło zasypywanego przez piargi Długiego Stawu (Dlhe pleso, 1898 m), znacznie większego powierzchnią (1,12 ha) i głębszego (6,8 m, a wg nowych pomiarów 7,2 m). Nad stawem znajduje się dobra koleba, przed zbudowaniem schroniska często używana przez taterników. Szlak wznosi się równolegle do dłuższej osi stawu. 5,5 km Zbójnicka Chata (Zbójnickie Schronisko, Zbójnicka chata, 136c 1960 m). Od mostku na potoku 1.45 godz. (4-1.20 godz.). Od Schroniska pod Kozicą 2.45 godz. (4-2.10 godz.). Schronisko ma 18 miejsc w zbiorowej sali, skromna gospoda mieści 30 osób. Piece, oświetlenie naftowe, stacja HS TANAP (radiotelefon). Częstymi gośćmi są tu taternicy, a w zimie — narciarze, którzy korzystają ze znakomitych terenów Doi. Staroleśnej (słynne majowe firny). Węzeł szlaków 136- -139. Schronisko wybudowały w 1. 1907-08 władze leśne jako chatkę dla straży myśliwskiej. Była ona nie zagospodarowana i wyposażona tylko w piec i prycze, na których leżała podściółka z kosodrzewiny. Polscy taternicy zwali ją pogardliwie „Trupiarnią”. W r. 1923 KĆST przebudował ją w obecną „Zbójnicką Chatę”. W ostatnich latach w środku sezonu przewija się przez nią ok. 700 gości dziennie. Okoliczne łąki w pełni rozkwitają dopiero z początkiem lipca. W okolicy schroniska notowane są najwyższe w Tatrach opady (2500 mm w ciągu roku).

Author: slonecznygrodek72.pl