Łomnicki Staw
Łomnicki Staw (Kamienny Staw) leży we wgłębieniu ujętym w typowe moreny: boczne osiągają wysokość 60 m, czołowa — częściowo zniszczona przy pracach budowlanych — do 15 m. Jeziorko wypełnia się wodą tylko okresami, choć do r. 1944 nie zanotowano jego wysychania. Gdy w r. 1935 badała je ekipa J. Szaflarskiego (UJ), miało wymiary 119 x 58 m, powierzchnię 0,46 ha i głębokość 1,9 m. Zamknięcie w r. 1937 wypływu zaporą podniosło głębokość do 3 m, a powierzchnię do ok. 1,25 ha. Otoczenie stawu było kiedyś pustkowiem i oazą spokoju. Musiały je lubić zwierzęta górskie, skoro J. Buchholtz mł. zwie staw „Kozim” („Stagnum Rupicaprarum”), a B. Rajchman pisze w r. 1879, że nigdzie w Tatrach nie słyszał tyle świstaków, co właśnie tutaj. Nielicznym turystom zapewniały schronienie koleby: jedna powyżej stawu (omurowana przez MKE przed r. 1879), druga pod krawędzią progu. Tę ostatnią już w r. 1841 osłonięto ścianką (na polecenie autora pierwszego przewodnika po Tatrach), zaś w 1914 lub 1916 zamknięto betonową domurówką z drzwiami i oknami. KĆST przebudował ją w izbę noclegową z 4 pryczami (1932), a do rozmiarów schroniska powiększył J. Tomćik (1935). Po dalszej rozbudowie powstała dzisiejsza „Skalnata chata**. W polskim piśmiennictwie Łomnicki Staw zwany był zwykle „Kamiennym Stawem”, gdyż obecna nazwa — zaproponowana przez TT w r. 1903 — zrazu się nie przyjęła. Powtórnie wprowadzono ją w r. 1947. Dawni przewodnicy, m. in. M. Sieczka, zwali go też Czerwonym Stawem (od barwy złomów zalegających dno).
Najnowsze komentarze