Szczyrbskie Jezioro — Popradzki Staw (Magistrala V)

Dzięki wyjątkowym walorom widokowym i niezwykle dogodnemu przebiegowi—jedna z najludniejszych ścieżek w Tatrach (w sezonie 2000-3000 osób dziennie). Wzdłuż trasy tablice TANAP z objaśnieniami przyrodniczymi. Odległość 5,5 km, różnica wzniesień 150 m — 1.20 godz. Zimą niebezpieczeństwo lawin—poleca się wówczas d. 154. Zn. czerwone. Od pd.-zach. brzegu Szczyrbskiego Jeziora (Strbske pleso, 155a 1346 m) d. 163 do końca jego wsch. cypla. D. 163 odchodzi w lewo, zn. czerwone skręcają w prawo i wiodą 80 m szeroką alejką. 0,8 km rozstaj (12 min.): wprost idzie d. 166, nasza trasa zatacza łuk w prawo, przecinając pas nowej szosy, a następnie 2 strugi potoku Młynicy. Po prawej widać gmach (240 m długości) Instytutu Lecznictwa Astmy, budowany od r. 1966 wg proj. inż. R. Pazstora (315 miejsc, w tym 150 dla dzieci). Wygodny szlak wznosi się teraz lasami po zach. stronie potężnego walu moreny środkowej, usypanego przez połączone lodowce młynicki i mięguszowiecki. Grzbiet ten zw. jest Drygantem lub Trzyganiem (Drigant). Na wysokości ok. 1500 m (od ostatniego rozstaju 35 min., 4-25 min.) rozpłaszcza się on w obszerny taras, porośnięty niższym już i miejscami podmokłym lasem. Półkilometrowym skosem przecinamy spłaszczenie, przechodząc na jego wsch. skraj. W łesie pojawiają się pierwsze kosówki i limby. 3 km drogowskaz (50 min., >1,40 min.): wprost zbiega w dół stary szlak, stanowiący wariant zimowy naszej trasy (d. 154), zn. czerwone skręcają w lewo, wchodząc na wsch. stok Grani Baszt. Wybudowany w r. 1935 przez KĆST, odcinek ten może stanowić wzór rozwiązania szlaku górskiego. Wiedzie wysoko nad dnem Doi. Mięguszowieckiej, trzymając się poziomu 1500 m. Aż w 7 miejscach przecinają go tory lawin ze stoków Skrajnej Baszty. Przy skalnej bramce urywa się zwarty las i otwiera widok na wspaniałe masywy Wysokiej (2560 m) i Tępej (2284 m). Stoki są skaliste i porośnięte oryginalnym lasem urwiskowym — świerkowo-modrzewiowo-limbowym. Uwagę przykuwają zwłaszcza limby — potężne, sterane walką z klimatem, często szczudłowo zakorzenione na złomach granitu. Pod jesień kręcą się w ich koronach skrzekliwe orzechówki i krzyżodzioby. Widoki są urzekające: na poorane żlebami ściany Osterwy, na kamienne morze Doi. Złomisk (d. 161), na „koronę” masywu Wysokiej (2560 m) i tumie ciągnące się ku Wolowemu Grzbietowi (panorama obok). U wsch. podnóży Skrajnej Baszty (2203 m) szlak mija malowniczą grupę limb i zwraca się w prawo. 5 km Mięguszowiecki Potok (Hincov potok). Jego średni przepływ wynosi 5001/sek. (w czerwcu 13001/sek., z końcem zimy zaledwie 85 1/sek.). Ścieżka wznosi się teraz niezbyt stromo na wał morenowy i po 300 m łączy się w lesie z drogą bitą (d. 153b). Od drogowskazu wiodą w górę szlaki 158-160. 5,5 km Popradzki Staw (Popradske pleso, 1494 m). Od rozstaju na Drygancie 30 min. (4-25 min.), od początku drogi 1.20 godz. Nad pn.-zach. brzegiem stoi na wysokości 1498 m ładne i komfortowe schronisko: 110 miejsc noclegowych w pokojach 2-3 i 5-6-osobowych, restauracja ze 100 miejscami, bar 30 miejsc, ciepła woda, c. o., teł. 9777. Stacja HS. Schronisko jest punktem wyjścia dróg 153-162, w zimie obsługuje okoliczne tereny narciarskie. Popradzki Staw leży pośród lasów po orograficznie lewej stronie Doi. Mięguszowieckiej, w kotlinie utworzonej przez zatarasowanie wałem moreny środkowej ujścia bocznej Doi. Złomisk. Wg pomiarów z r. 1927 ma 6,26 ha powierzchni i 16,6 m głębokości, wg pomiarów słowackich z 1. 1961-66 — odpowiednio 6,88 ha i 17,6 m. Woda jest żółto-zielona i mało przezroczysta (5,7 m wg L. Sawickiego). Chociaż staw położony jest o 100 m wyżej od Morskiego Oka, odznacza się znacznie od niego obfitszym planktonem i większymi rybami (wpływ pd. wystawy). Zwany był zwykle Popradzkim Stawem (D. Frolich 1644 Poppersee), niekiedy też Rybim (M. Bel 1736 Ribie Pleso seu Lacum Piscarium) lub Małym Rybim (M. Nowicki 1876). Przed I wojną Światową lód ze stawu wywożono do Wiednia dla kuchni cesarskiej. Pierwsze schronisko (im. B. Majlatha) zbudowało MKE w r. 1879. Gdy spłonęło (1880), wzniesiono w 1881 nowe, od r. 1883 w sezonie zagospodarowane (2 izby, kuchnia, weranda). W r. 1890 schronisko zniszczył pożar, a kolejne wystawił F. Mariassy. W r. 1897 przejął je Ch. Hohenlohe, który budynek rozebrał i w 1899 wystawił nowy, szereg razy rozbudowywany. Od r. 1951 schronisko nosiło imię partyzanta Śt. Moravki. Zimą 1961 r. zawaliło się pod ciężarem śniegów, stojący obok nowszy budynek spłonął jesienią 1964 r. Obecne schronisko zbudowano w 1. 1957-61 wg proj. L. Bauera i F. Ćapka. W r. 1939 był Popradzki Staw odskocznią dywersantów hitlerowskich przechodzących przez Tatry do Polski. W latach wojny chronili się tu polscy patrioci i kurierzy podziemia.

Author: slonecznygrodek72.pl