Na Łomnicę — Pieszo

Droga o dużym znaczeniu historycznym, piękna i efektowna. Dzieli się na 2 odcinki: spacerowy i wspinaczkowy. Na tym drugim trudności są znaczne — technicznie i orientacyjnie, pożądany przewodnik HS TANAP. 3,5 km, różnica wzniesień 880 m — 3 godz. (2.30 godz.). Do Łomnickiej Przełęczy zn. zielone, dalej bez znaków, lecz z ubezpieczeniami. Witaj z morza granitów wybiegła Łomnico! Niepożyta wiekami Królowo-dziewico! Twój widok pieści oczy i umysł upaja, Jak gdyby Góra Biała, albo Himalaja! Od drogowskazu przy stacji kolejki nad Łomnickim Stawem 124a (Skalnate pleso, 1751 m, d. 122d) wiedzie szeroki chodnik, znakowany zielono. Sprowadza on do dolnej stacji wyciągu krzesełkowego, kursującego również w lecie. Szlak przechodzi wśród kosówek wewnętrznym stokiem prawej moreny bocznej Doi. Łomnickiej — pod rozlegle trawiasto-kamieniste zbocza pd.-zach. Ramienia Łomnicy, zw. niekiedy Łomnickim Polem, w zimie rojące się od narciarzy (wyczynowe trasy zjazdowe o randze międzynarodowej). Ścieżka wspina się na zbocze długimi monotonnymi zakosami, wykorzystując szeroką wklęsłość terenu, którą w zimie zsuwają się wielkie i niebezpieczne lawiny. 2,3 km Łomnicka Przełęcz (Łomnicko sedlo, 2189 m) — 1.15 godz.. Z grzbietu, zw. Łomnickim Ramieniem, otwiera się oryginalny widok na Doi. Zimnej Wody, z której wchodzi na siodło żleb z wariantem historycznej drogi na Łomnicę, wiodącym przez tzw. Próbę. Pisze S. Staszic (1815): „Po jednej stronie nie przejrzałe skal rozwalmy; spod tych sterczą prostopadłe i nieprzestępne granitów mury. Po drugiej stronie przepaść. W niej nic nie widzieć, słychać tylko, u jakiejś niezmiernej głębi, szum spadającej wody…“ Zn. zielone skręcają na Łomnickiej Przełęczy w lewo i pro wadzą 0,5 km wzdłuż grzbietu Łomnickiej Grani (od zach. urwistego), na jej kulminację, Łomnicką Strażnicę (Vel’ka Łomnicka veża, 2211 m), stanowiącą świetny punkt widokowy, zwłaszcza na Doi. Zimnej Wody i dziki masyw Pośredniej Grani. Tę część grzbietu zwano też, wg wzorów spiskich, Łomnickim Grzebieniem („Grzbiet ten skałami najeżony gdyby okoń, słusznie zwań grzebieniem” — Szczęsny Morawski, 1871). Od Łomnickiego Stawu wyprowadza na Łomnicką Strażnicę wyciąg krzesełkowy zbudowany w 1. 1958-60 (1 km długości, 442 m różnicy wzniesień). Jest on czynny również w lecie. Droga na Łomnicę zwraca się na Łomnickiej Przełęczy w prawo. Dobrą ścieżką podchodzimy 5 min. trawiasto-kamienistym grzbietem Łomnickiego Ramienia, po czym trawersujemy w prawo popod Łomnicką Kopą (Łomnicka kopa, ok. 2430 m) do żlebu o jasnych skałach. Sączy się nim woda (tzw. Źródło Mojżesza), do lata też zalega nieraz śnieg. Przez płyty w prawo (przy śniegu uwaga!) na piarżysty stok, którym 30 m ku górze, po czym w lewo w skos do żlebu. Nim w górę w urozmaiconej wspinaczce (łańcuchy) — równolegle do wybitnego pd.-wsch. żebra Łomnicy, które wyznacza ogólny kierunek całej niemal dalszej drogi. Żebro to przekraczamy przez wcięcie zw. Wrotkami (ok. 2360 m — 35 min.). Po drugiej jego stronie w prawo w pobliże podpory kolejki linowej. Następuje teraz spadzisty żlebek, zakończony krótkim płytowym zacięciem, wyprowadzającym ponownie na wzmiankowane wyżej żebro (żelazne słupki). Widok stąd jest ładny i chętnie tu odpoczywają turyści. Od połowy w. XIX drogę tę przebywały liczne wycieczki, zawsze jednak z aktywną pomocą przewodników, którzy wskazywali turystom stopnie, ustawiali nogi, podsadzali ich w trudniejszych miejscach. „Za zręcznym przewodnikiem pnę się na czworaku— wspomina M. Łomnicki w r. 1865. — Silnie obiema rękami chwytam się wystających skałek granitu i całego siebie im powierzam, ufny w ich wytrzymałość. Lecz biada, gdyby się zdradnie oderwały, wtedy bym runął w otchłań co śmiercią pode mną zieje. (…) Dziwne uczucie wesołości, z małą domieszką lekkiej trwogi, zagrało w mych piersiach i przysparzało mi coraz więcej zimnej odwagi. Z siodełka ze słupkami schodzimy 10 m na drugą stronę żebra i poziomym trawersem w lewo osiągamy dno płytkiego żlebu z jasnymi skałami, znanego nam już z dolnej partii drogi. Żlebem w górę po skałach, po czym z powrotem na środek żlebu, gdzie łańcuchy ułatwiają pokonanie gładkiej płyty o nachyleniu 43°, zw. kiedyś Płaczką Emericzyego (ok. 2540 m — od Łomnickiej Przełęczy 1.20 godz.). Dalej dnem żlebu poprzez ścianki i płytowe progi w pobliże wierzchołka. Tu w lewo na pd. grań i nią na szczyt. 3,5 km Łomnica (Lomnicky śtit, 2632 m). Z Łomnickiej Przełęczy 1.45 godz. Od Łomnickiego Stawu 3 godz. Opis szczytu i widoku d. 122d. W zejściu droga wymaga jeszcze większej uwagi niż w wejściu — łatwo pobłądzić.