Granią nad Dolinę Bystrą

Zach. przedłużenie „Orlej Perci”. Wycieczka o dużych wartościach krajobrazowych — najładniejsza graniówka w polskiej części Tatr Zachodnich. Odcinki nieco eksponowane, przy śniegu niebezpieczne nawisy. Granica państwa — niezbędne dokumenty. 3,5 km, suma zejść ok. 350 m, suma podejść ok. 200 m’— 2 godz. Szlak graniowy zrekonstruowano w l. 1970-71. Zn. czerwone. Szlak wiedzie przez tzw. wyspę krystaliczną Goryczkowej, 59a zbudowaną z granitów (3/4 powierzchni), gnejsów i amfibolitów. Zajmuje ona obszar 10 km2 i zachodzi aż na pd. podnóża Giewontu. Stanowi płat skał krystalicznych, oderwany od podłoża (stropu) trzonu krystalicznego w trakcie przesuwania się na pn. jednostki Giewontu i leżący — co jest jego osobliwością — na wiekowo młodszych skałach osadowych. Nad genezą tej „wyspy” zastanawiał się już L. Zejszner (ok. r. 1840), w r. 1903 tu miała miejsce konfrontacja poglądów V. Uhliga i M. Lugeona, po której ostatecznie przyjęto płaszczowinową koncepcję budowy Tatr. Z pd. wierzchołka Kasprowego Wierchu (1985 m, d. 60) zbiegamy wzdłuż linii granicznej opodal górnej stacji nowego wyciągu z Doi. Goryczkowej. 0,8 km Goryczkowa Przełęcz nad Zakosy (1820 m — 20 min.), pradawne przejście na pd. stronę Tatr, dziś zaludniające się tylko zimą. Ścieżka wiedzie dalej wśród bujnych traw stromymi pd. stokami Pośredniego Goryczkowego Wierchu (1873 m), by obniżyć się ponownie. 1,5 km Goryczkowa Przełęcz Świńska (1806 m) — z Kasprowego Wierchu 35 min. (45 min.). Ku pn. opada szeroka Goryczkowa Doi. Świńska. Dalej wznosimy się w górę na pd. stoki Czuby Goryczkowej (1913 m), tworzącej główną kulminację naszej grani. Szlak przechodzi znacznie poniżej jej skalistego wierzchołka. Przepiękne widoki na Doi. Cichą, gniazdo Kop Liptowskich i strzelistą grupę Świnicy. Następuje teraz urozmaicony trawers po pd. stronie skalnych Suchych Czub, przypominający wycieczki graniowe w Tatrach Wysokich. Z głębokich szczerb, powstałych w strefach uskokowych, opadają ku pn. dzikie przepaściste żleby, uchodzące do Suchej Doi. Kondrackiej, w której zachowała się pierwotna szata leśna. Kończą się różowawe granity i zaczynają kompleksy gnejsów. Stromy zakręt w prawo wyprowadza wśród kosodrzewin na dość wąską grań. Po jej pn. stronie ciągnie się oryginalny rów zboczowy o charakterze wąwozu (wg pomiarów J. Młodziejowskiego ma on 180 m długości i do 30 m głębokości), w kodinkach na dnie tworzą się po deszczach bajora. Również po pd. stronie grani biegnie rów, który odcina od grzbietu głównego wierzchołek Suchego Wierchu Kondrackiego (1902 m), wysunięty ku pd. W kierunku zach. świetnie widać budowę Czerwonych Wierchów i Doi. Rozpadłej.