Z Kir przez Upłaz na Ciemniak

Szlak nieco mozolny, lecz bardzo piękny widokowo i pouczający, turystom znany już w połowie w. XIX. Wiedzie cały czas grzbietem oddzielającym Doi. Miętusią od Kościeliskiej. W 1/3 długości cieniste lasy. Na dystansie 6,3 km —1145 m przewyższenia. Z Kir 4 godz. (2.45 godz.). W zimie kapitalny zjazd narciarski. Zn. czerwone. Z Kir d. 40a do pd. końca Wyżniej Kiry Miętusiej (950 m) — 20 min. Przed mostkiem zn. czerwone wchodzą wraz z czarnymi w wylot Doi. Miętusiej. Na skraju polany Zahradziska (uwaga!) szlak odłącza się od d. 28c i skręca w prawo przez Miętusi Potok, następnie zaś przez las Rokitniak pnie się na stok i na grzbiet, zw. wyżej Jadamicą (ostatnio chętnie tu przebywają jelenie). Grzbiet wznosi się miernie w kierunku pd.-wsch., z miejsc wylesionych odsłaniają się piękne widoki na masyw Kominiarskiego Wierchu (1829 m) i Stołów (1429 m). Od wysokości 1230 m las jest na dużym obszarze wyłamany przez huragan w dniu 6 V 1968 r. 3 km Upłaz, pochylona ku Doi. Zbójnickiej malownicza polana stokowa (1260-1350 m), z kilkoma ładnymi szałasami. Z Kir 1.35 godz. Hala Upłaz ma 170 ha powierzchni i pd.-wsch. skrzydłem sięga aż po Małołączniak. Jest ona wyniszczona nadmiernym wypasem — ok. 1960 r. pasało się tu jeszcze 400 owiec i gromada bydła. Dokumenty notują ją w r. 1775 jako „Upłaz Tylków”. W XIX w. aż stąd sprowadzano żętycę dla zakopiańskich kuracjuszy. Od r. 1893 prowadzone były prace łąkarskie. Szlak przecina górny skraj polany (tzw. Rówienki — widoki) i przez pas zniszczonego przez stada lasu górnoreglowego (obnażone korzenie, zbita gleba) wchodzi na Wyżnią Rówień i na grzbiet, w którym tkwi dolomitowa skałka Piec (ok. 1470 m). Dalej dąży ku górze wśród kosodrzewin bogatych w typowe dla wapienia gatunki towarzyszące, takie jak porzeczka karpacka, róża alpejska („róża bez kolców”), wierzba śląska, jarzębina w odmianie górskiej i inne. W dole po lewej widać obfitujące w jaskinie kotły Małej i Wielkiej Świstówki, otwarte ku słynnym Wantulom (d. 52b). Ponad spustoszonym wypasami Szerokiem perć wznosi się do Chudej Turni (1858 m), zbudowanej z wapieni dolomitowych. — 5 km Chuda Przełączka (ok. 1853 m). Z Kir dotąd 3.20 godz. (|2.15 godz.). Z przelączki schodzi w prawo d. 45b — do schroniska „Ornak” 2.20godz. Zn. czerwone wiodą razem z d. 45c na stromy grzbiet Twardego 47c Upłazu. Od Chudej Przełączki po wysokość 2035 m jest on nakryty „czapką” skał krystalicznych (0,2 km2 pow.), których obecność zdradzają typowo „granitowe” murawy situ skuciny i boimki dwurzędowej ze skupieniami wierzby zielnej. Sit rudzieje w lecie i tym właśnie murawom zawdzięczają swoją nazwę Czerwone Wierchy. Z garbu Twardego Upłazu (2026 m) ładnie widać kocioł Doi. Mułowej, w kierunku zach. uwagę przykuwa masyw Kominiarskiego Wierchu (1829 m), na którego tle ukazują się turnie Wysoka i Upłaz- kowa. W urwisku Krzesanicy odsłania się ciekawy profil geologiczny. Za garbem 2026 m wgłębia się płytkie siodło (ok. 2023 m), poza którym kończy się granitowa „czapka”. 6,3 km Ciemniak (2096 m). Z Kir 4 godz., od Zahradzisk 3.35 godz. Spłaszczenie wierzchołkowe porastają murawy boimki dwurzędowej i kostrzewy pstrej, wyleżyska zajmuje typowy zespół wierzby zielnej. Ciemniak jest najdalej na zach. wysuniętym szczytem Czerwonych Wierchów i dlatego panorama z niego jest szczególnie ciekawa w kierunku zach. — na Doi. Kościeliską i jej otoczenie oraz na Tatry Orawskie. Wśród lasów Smreczyn jaśnieje Staw Smreczyński.

Author: slonecznygrodek72.pl