Na Huncowski Szczyt
Na zachodzie łańcuch olbrzymów Tatr Wysokich rozpoczyna Świnica, na wschodzie kończy go nieco od niej wyższy Huncowski. Mimo znacznych walorów widokowych i całkiem łatwej drogi wejściowej, nie jest on często odwiedzany. 1,5 km, 400 m różnicy wzniesień — 1.15 godz.. Początkowo zn. czerwone, potem bez znaków. Uwaga: szczyt jego dostępny dla turystów również w zimie. Obły garb Huncowskiego Szczytu wysuwa na pd. wsch. niewyraźną grzędę, stanowiącą orograficznie prawe ograniczenie jego wielkiej pd.-wsch. uboczy, a zarazem lewe zamknięcie Doi. Łomnickiej. Od stacji kolejki przy Łomnickim Stawie (Skalnate pleso, 1751 m) trasą „Magistrali” do obserwatorium astronomicznego, a następnie w górę, aż do miejsca, gdzie „Magistrala11 zwraca się w prawo (od stacji 0,7 km, 30 min.). Stąd bez ścieżki ku pn. zach. dość stromo wznoszącym się zboczem, zasłanym złomami pochodzącymi z okresu wzmożonego rozpadu skał w pobliżu lodowców (tzw. wietrzenie peryglacjałne). Ze zbocza wyłania się wyżej mało wydatny grzbiet grzędy — szeroki, częściowo pokryty piargami. Rozszerza się widok, w dole pełna ruchu kotlina Łomnickiego Stawu. Grzbietem grzędy prosto ku górze na pd.-wsch. wierzchołek, oddzielony przelączką od nieco niższego (?) pn.-zach. 1,5 km Huncowski Szczyt (Huncovsky śtit, 2351 m) — 1.15 godz. (4-50 min.). Widok z wierzchołka jest rozległy i ciekawy, zwłaszcza na zerwy bliskich sąsiadów w grupie Łomnicy. Na szczyt można też wejść od d. 119. Z Huncowskiej Przełęczy (Huncovske sedlo, ok. 2300 m) podchodzi się lewą stroną postrzępionego skalnego grzebienia, trawiastymi zachodami, grań osiągając dopiero niedaleko pn.-zach. wierzchołka (10 min.). Droga ta jest ciekawsza od d. 125a, która bardziej nadaje się do zejścia.
Najnowsze komentarze