Kasprowy — Świnica — Zawrat
Zach. odcinek Orlej Perci — piękna wędrówka graniowa na słynny z panoram szczyt. Z uwagi na dojazd kolejką linową —jeden z najbardziej obciążonych szlaków Tatr Wysokich. 4 km, 350 m wzniesienia — na Świnicę 1.50godz., na Zawrat 2.35 godz. Trudności i ekspozycja — zwłaszcza na drugim odcinku — znaczne. Zn. czerwone. Diagram szlaku zob. d. 80. Sprzed stacji kolejki na Kasprowym Wierchu szerokim chodnikiem 150 m na Suchą Przełęcz (1955 m), z której sprowadzają szlaki 67 (w Doi. Gąsienicową) i 178 (w słowacką Doi. Cichą). Zn. czerwone wiodą odtąd głównym grzbietem Tatr, na kilku odcinkach po jego stronie słowackiej. 0,4 km w prawo odchodzi perć omijająca wierzchołek Beskidu — przy niej nyża skalna. Znakowany szlak wspina się granią w górę. 0,8 km Beskid (2012 m). Z Kasprowego 20 min. (J.12 min.). Panorama ze szczytu nie ustępuje widokom z Kasprowego Wierchu, a w niektórych partiach nawet je przewyższa. Dalej po skałach (niewielkie trudności) w dół na trawiasty grzbiet i nim na obszerne siodło Liliowego, tworzące sporą równinkę. Na odsłonięciach wapieni rowki krasowe. 1,3 km Liliowe (1952 m). Z Kasprowego 30 min. (35 min.). W obie strony zbiegają drogi 72 i 173. Przełęcz jest granicą pomiędzy Tatrami Zachodnimi a Wysokimi — rozdziela 2 różne formacje geologiczne i 2 odmienne kraje brązy. Pisze E. Passendorfer (1954): „Idąc od Liliowego ku Skrajnej Turni natrafiamy na niezmiernie ciekawy kontakt dolnotriasowych piaskowców i granitu. Granit w tym miejscu wygląda nieco inaczej niż granit normalny. Jest ciemnoróżowy od koloru skaleni. Jest to brzeżna, zmieniona facja granitu…” Siodło ma bogatą i b. interesującą florę. Szlak wiedzie w górę, sam wierzchołek Skrajnej Turni (2097 m — pierwszy szczyt Tatr Wysokich) obchodząc po stronie pd. Za nieznacznym obniżeniem wznosi się Pośrednia Turnia (2128 m), której wyniosłość omijamy trawersem po pd. zboczu. Rozpościera się tu „kamienne pole“ opadające głęboko w Doi. Walentkową, pokryte w 100% żółto-zielonymi porostami z rodzaju Rhizocarpon. 2,3 km Świnicka Przełęcz (2050 m). Z Kasprowego Wierchu 50 min. Od pn. wchodzi na grań d. 73c. Pn.-zach. grzbiet Świnicy dźwiga się w górę pod kątem średnio 30°. Ścieżka wije się zrazu w pobliżu krawędzi grani po grubych piargach i złomach (wietrzenie peryglacjalne — por. d. 140c). Po ok. 30 min. zwraca się w prawo na niewyraźną grzędę (ukazuje się stąd szczyt), za którą 120-metrowym trawersem przekracza żleb spadający spomiędzy obu wierzchołków (w żlebie tym leży niekiedy niebezpieczny piat śniegu). Obniżywszy się ok. 30 m (klamry, umiarkowane trudności) perć przewija się przez szczerbinę w skalnym żebrze, zw. Wrótkami. Wznosimy się teraz 8 min. piarżysto-trawiastą stromizną. Z następnego żebra, opadającego ku Walentkowej Grani, otwiera się piękny widok na Doi. Pięciu Stawów. Po skalach i głazach 50 m w górę. Wariant boczny wyprowadza w 5 min. (trudności niewielkie) na wierzchołek Świnicy. 3 km Świnica (2300 m). Z Przełęczy Świnickiej 1 godz. (45 min.). Z Kasprowego Wierchu 1.50 godz. Wierzchołek przerasta sąsiednie o 100-150 m, a ponieważ wznosi się nad 3 walnymi dolinami — stanowi jeden z najciekawszych w Tatrach punktów widokowych. Wspaniale prezentują się Tatry Zachodnie, na pn. zach. leży oddalone o 10 km Zakopane. Na pd. i wsch. szary mur Tatr Wysokich, na lewo od Jagnięcego jasne Tatry Bielskie. Perć na Zawrat przewija się przez wyżej wzmiankowane żebro i obniża się skalistym terenem (łańcuch, klamry) na grań między Swinicą a Gąsienicową Turnią (2280 m). Schodzimy teraz bystro w dół w ładnej urozmaiconej wspinaczce, którą ułatwiają klamry i łańcuchy. Do najefektowniejszych miejsc należy stroma skalna rynna (załupa) 20 m długości, za którą następuje ciąg b. eksponowanych trawersów wiodących wysoko ponad kotliną Zadniego Stawu Polskiego — ubezpieczenia. Od Czarnego Stawu 45 min. (30 min.), od „Murowańca” 1.20 godz. (455 min.). Do r. 1961 ścieżka wchodziła na przełęcz wprost żlebem od wsch. W kierunku zach. zbiega d. 74b do Zielonego Stawu. Z grani i przełęczy Karb otwiera się widok na Kasprowy Wierch i na usianą stawami pd.-zach. połać Doi. Gąsienicowej. Na pn. zach. leży na wysokości 1657 m Dwoisty Staw, złożony z 2 jeziorek (pow. 1,4 i 0,9 ha — głęb. 9,2 i 7,9 m). Jego osobliwością jest odkryty tu w r. 1882 przez A. Wierzejskiego arktyczny liścionóg, skrzelopływka bagienna (Branchinecta paludosa) o pewnych cechach endemicznych. Jak ustalono, w zimie Dwoisty Staw traci wodę, co odpowiada życiowym wymogom skorupiaka, bytującego na Północy w płytkich do dna przemarzających zbiornikach. Ścisły rezerwat. Na szczyt Kościelca wiodą z Karbu zn. czarne. Wznoszą się one wśród złomów przez garb skalny, a potem po spadzistej pochyłości, stanowiącej płaszczyznę ciosową zewnętrznej z kilku ławic, z których zbudowany jest masyw szczytowy góry (zob. słowniczek). Ścieżka — przebudowana w r. 1966 — trzyma się bliżej lewej krawędzi i wymaga pewnej uwagi. Płytowy stok ma nachylenie ok. 30° i przecięty jest w poprzek poziomym progiem. Trudności niewielkie. Wyżej w zakosy stromo ku górze, wśród ciekawej roślinności piętra alpejskiego. Na spiętrzenie szczytowe wejście ułatwiają półki i rynny skalne. Z Karbu 1 godz., znad Czarnego Stawu 1.45 godz., z Hali Gąsienicowej 2.20 godz. Wierzchołek wznosi się 538 m ponad zwierciadło stawu. Widok jest ciekawy, zwłaszcza na ponure otoczenie Doi. Koziej. Na prawo od Koziego Wierchu (2291 m) ukazują się Rysy (2503 m) i Wysoka (2560 m), a nad Zmarzłymi Czubami — Mięguszowieckie Szczyty (2438 m). Kościelec jest jedynym punktem, z którego widać wszystkie stawy Gąsienicowe.
Najnowsze komentarze