Do Smreczyńskiego Stawu
Jeziorko to malowali W. Eljasz, A. Schouppe, W. Gerson, S. Wyczółkowski, fotografował M. Karłowicz (1906), a w powieściach upamiętnili m. in. S. Goszczyński („Oda”) i S. Żeromski (II tom „Popiołów”). Spacer wśród bujnej roślinności rezerwatu ścisłego „Smreczyny“. 1,2 km, 120 m różnicy wzniesień, 35 min. (25 min.). Zn. czarne. Początek szlaku przy rozdrożu 1108 m w pobliżu schroniska „Ornak”. Leśna dróżka wije się wśród lasu falistymi zwałami moreny środkowej, naniesionymi przez łączące się w tej okolicy lodowca Tomanowej i Pysznej. Nie wchodząc na grzbiet buli ok. 1265 m — znaki kierują się płytką depresją w górę nad pn.-wsch. brzeg jeziorka. Las od strony Smreczyńskiej Polany wyłamały wiatry w 1. 1966-68 (na wyłomisku prowadzone są obserwacje nad rozwojem szkodników wtórnych, głównie kornika). Wokół rezerwat ścisły! Smreczyński Staw (1226 m) jest jednym z paru tatrzańskich 43b jezior leżących w piętrze lasu. Został on zatamowany przez 2 łączące się boczne moreny u stóp grzbietu międzydolinnego. Powierzchnia 0,75 ha (wg innych obliczeń 0,84 ha), gł. 5,2 m, średnia gł. 1,8 m, pojemność 13 540 m3. Woda brunatna, nieprzezroczysta (1,5-2 m), gdyż staw dzięki niskiemu położeniu i bagnistym brzegom odznacza się wysokim rozwojem życia organicznego. Wokół roślinność błotna, bogata jest fauna gadów i płazów, fitoplankton tworzą prawie wyłącznie bruzdnice, których jeden gatunek — tu odkryty — otrzymał nazwę Glenodinium smreczyniense. W r. 1896 zbudowało nad brzegiem altanę dla turystów, na stawie była też tratwa. Górale uważali jeziorko za bezdenne. Zanotowana w r. 1845 legenda mówi, iż pewien gazda chciał zamienić staw w łąkę, kiedy się jednak zabrał do kopania rowu, glos z głębi przestrzegł go, że zatopi wszystkie wsie, aż do morza.
Najnowsze komentarze